| Sohbet 201З |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
Zindandan Mehmed'e Mektup
Zindan iki hece, Mehmed'im lâfta!
Baba katiliyle baban bir safta!
Bir de, geri adam, boynunda yafta...
Halimi düşünüp yanma Mehmed'im!
Kavuşmak mı? .. Belki... Daha ölmedim!
Avlu... Bir uzun yol... Tuğla döşeli,
Kırmızı tuğlalar altı köşeli.
Bu yol da tutuktur hapse düşeli...
Git ve gel... Yüz adım... Bin yıllık konak.
Ne ayak dayanır buna, ne tırnak!
Bir âlem ki, gökler boru içinde!
Akıl, olmazların zoru içinde.
Üstüste sorular soru içinde:
Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu?
Buradan insan mı çıkar, tabut mu?
Bir idamlık Ali vardı, asıldı;
Kaydını düştüler, mühür basıldı.
Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı.
Ondan kalan, boynu bükük ve sefil;
Bahçeye diktiği üç beş karanfil...
Müdür bey dert dinler, bugün 'maruzât'!
Çatık kaş.. Hükûmet dedikleri zat...
Beni Allah tutmuş, kim eder azat?
Anlamaz; yazısız, pulsuz, dilekçem...
Anlamaz; ruhuma geçti bilekçem!
Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil;
Sayım var, maltada hizaya dizil!
Tek yekûn içinde yazıl ve çizil!
İnsanlar zindanda birer kemmiyet;
Urbalarla kemik, mintanlarla et.
Somurtuş ki bıçak, nâra ki tokat;
Zift dolu gözlerde karanlık kat kat...
Yalnız seccâdemin yününde şefkat;
Beni kimsecikler okşamaz mâdem;
Öp beni alnımdan, sen öp seccâdem!
Çaycı, getir, ilâç kokulu çaydan!
Dakika düşelim, senelik paydan!
Zindanda dakika farksızdır aydan.
Karıştır çayını zaman erisin;
Köpük köpük, duman duman erisin!
Peykeler, duvara mıhlı peykeler;
Duvarda, başlardan, yağlı lekeler,
Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler...
Duvar, katil duvar, yolumu biçtin!
Kanla dolu sünger... Beynimi içtin!
Sükût... Kıvrım kıvrım uzaklık uzar;
Tek nokta seçemez dünyadan nazar.
Yerinde mi acep, ölü ve mezar?
Yeryüzü boşaldı, habersiz miyiz?
Güneşe göç var da, kalan biz miyiz?
Ses demir, su demir ve ekmek demir...
İstersen demirde muhali kemir,
Ne gelir ki elden, kader bu, emir...
Garip pencerecik, küçük, daracık;
Dünyaya kapalı, Allaha açık.
Dua, dua, eller karıncalanmış;
Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.
Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış...
Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu;
İplik ki, incecik, örer boşluğu.
Ana rahmi zâhir, şu bizim koğuş;
Karanlığında nur, yeniden doğuş...
Sesler duymaktayım: Davran ve boğuş!
Sen bir devsin, yükü ağırdır devin!
Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin!
Mehmed'im, sevinin, başlar yüksekte!
Ölsek de sevinin, eve dönsek de!
Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!
Yarın, elbet bizim, elbet bizimdir!
Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir!
(1961) |
| |
|
Necip Fazıl Kısakürek
|
Ağlamak İçin Gözden Yaş mı Akmalı?
Ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı?
Sevmek için güzele mi bakmalı?
Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı?
Hasret; özlenenden uzak mı kalmaktır?
Özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı?
Hırsızlık; para, malmı çalmaktır?
Saadet çalmak, hırsızlık olamaz mı?
Solması için gülü dalından mı koparmalı?
Pembe bir gonca iken gül dalında solmaz mı?
Öldürmek için silah, hançer mı olmalı?
Saçlar bağ, gözler silah, gülüş, kurşun olamaz mı?
|
| |
|
Victor Hugo
|
Çile
Gâiblerden bir ses geldi: Bu adam,
Gezdirsin boşluğu ense kökünde!
Ve uçtu tepemden birdenbire dam;
Gök devrildi, künde
üstüne
künde...
Pencereye koştum: Kızıl kıyamet!
Dediklerin çıktı, ihtiyar bacı!
Sonsuzluk, elinde bir mavi tülbent,
Ok çekti yukardan, üstüme avcı.
Ateşten zehrini tattım bu okun.
Bir anda kül etti can elmasımı.
Sanki burnum, değdi burnuna (yok) un,
Kustum, öz ağzımdan kafatasımı.
Bir bardak su gibi çalkandı dünya;
Söndü istikamet, yıkıldı boşluk.
Al sana hakikat, al sana rüya!
İşte
akıllılık
, işte sarhoşluk!
Ensemin örsünde bir demir balyoz,
Kapandım yatağa son çare diye.
Bir kanlı şafakta, bana çil horoz,
Yepyeni bir dünya etti hediye.
Bu nasıl bir dünya hikâyesi zor;
Mekânı bir satıh, zamanı vehim.
Bütün bir kâinat muşamba dekor,
Bütün bir insanlık yalana teslim.
Nesin sen, hakikat olsan da çekil!
Yetiş körlük, yetiş, takma gözde cam!
Otursun yerine bende her şekil;
Vatanım, sevgilim, dostum ve hocam!
…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..
Aylarca gezindim, yıkık ve şaşkın,
Benliğim bir
kazan
ve aklım kepçe.
Deliler köyünden bir menzil aşkın,
Her fikir içimde bir çift kelepçe.
Niçin küçülüyor eşya uzakta?
Gözsüz görüyorum rüyada, nasıl?
Zamanın raksı ne, bir yuvarlakta?
Sonum varmış, onu öğrensem asıl?
Bir fikir ki, sıcak yarada kezzap,
Bir fikir ki, beyin zarında sülük.
Selâm, selâm sana haşmetli azap;
Yandıkça gelişen tılsımlı kütük.
Yalvardım: Gösterin bilmeceme yol!
Ey yedinci kat gök, esrarını aç!
Annemin duası, düş de perde ol!
Bir asâ kes bana, ihtiyar ağaç!
Uyku, kaatillerin bile çeşmesi;
Yorgan, Allahsıza kadar sığınak.
Teselli pınarı, sabır memesi;
Size şerbet, bana kum dolu çanak.
Bu mu, rüyalarda içtiğim cinnet,
Sırrını ararken patlayan gülle?
Yeşil asmalarda depreniş, şehvet;
Karınca sarayı, kupkuru kelle...
Akrep, nokta nokta ruhumu sokmuş,
Mevsimden mevsime girdim böylece.
Gördüm ki, ateşte, cımbızda yokmuş,
Fikir çilesinden büyük işkence.
…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..
Evet, her şey bende bir gizli düğüm;
Ne ölüm terleri döktüm, nelerden!
Dibi yok göklerden yeter ürktüğüm,
Yetişir çektiğim mesafelerden!
Ufuk bir tilkidir, kaçak ve kurnaz;
Yollar bir yumaktır, uzun, dolaşık.
Her gece rüyamı yazan sihirbaz,
Tutuyor önümde bir mavi ışık.
Büyücü, büyücü ne bana hıncın?
Bu kükürtlü duman, nedir inimde?
Camdan keskin, kıldan ince kılıcın,
Bir zehirli kıymık gibi, beynimde.
Lûgat, bir isim ver bana halimden;
Herkesin bildiği dilden bir isim!
Eski esvaplarım, tutun elimden;
Aynalar, söyleyin bana, ben kimim?
Söyleyin, söyleyin, ben miyim yoksa,
Arzı boynuzunda taşıyan öküz?
Belâ mimarının seçtiği arsa;
Hayattan muhacir, eşyadan öksüz?
Ben ki, toz kanatlı bir kelebeğim,
Minicik gövdeme yüklü Kafdağı,
Bir zerreciğim ki, Arş'a gebeyim,
Dev sancılarımın budur kaynağı!
Ne yalanlarda var, ne hakikatta,
Gözümü yumdukça gördüğüm nakış.
Boşuna gezmişim, yok tabiatta,
İçimdeki kadar iniş ve çıkış.
…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..
Gece bir hendeğe düşercesine,
Birden kucağına düştüm gerçeğin.
Sanki erdim çetin bilmecesine,
Hem geçmiş zamanın, hem geleceğin.
Açıl susam açıl! Açıldı kapı;
Atlas sedirinde mâverâ dede.
Yandı sırça saray, ilâhî yapı,
Binbir âvizeyle uçsuz maddede.
Atomlarda cümbüş, donanma, şenlik;
Ve çevre çevre nur, çevre çevre nur.
İçiçe mimarî, içiçe benlik;
Bildim seni ey Rab, bilinmez meşhur!
Nizam köpürüyor, med vakti deniz;
Nizam köpürüyor, ta çenemde su.
Suda bir gizli yol, pırıltılı iz;
Suda ezel fikri, ebed duygusu.
Kaçır beni âhenk, al beni birlik;
Artık barınamam gölge varlıkta.
Ver cüceye, onun olsun şairlik,
Şimdi gözüm, büyük sanatkârlıkta.
Öteler öteler, gayemin malı;
Mesafe ekinim, zaman madenim.
Gökte saman yolu benim olmalı;
Dipsizlik gölünde, inciler benim.
Diz çök ey zorlu nefs, önümde diz çök!
Heybem hayat dolu, deste ve yumak.
Sen, bütün dalların birleştiği kök;
Biricik meselem, Sonsuza varmak... |
| |
|
Necip Fazıl Kısakürek
|
|
|
|
|
Gitme Geri Dön Sevdiğim
Hasretinle yakma beni
Gitme geri dön sevdiğim
Unutamam sevdim seni
Gitme geri dön sevdiğim.
Adın düşmez ki dilimden
Bırakma sen tut elimden
Gitmez oldun hayalimden
Gitme geri dön sevdiğim.
Ben ağlarım üzülme sen
Yıkılırım sen gidersen
Nasıl sevdim seni bilsen
Gitme geri dön sevdiğim.
Kader bizi ayırmasın
Bir canız ayrı olmasın
Gönlümde ki gül solmasın
Gitme geri dön sevdiğim.
KURTOĞLUYUM çaresizim
Yanlız kaldım yar sensizim
Ağlar gözler gülmez yüzüm
Gitme geri dön sevdiğim.
Aşık Talat KURTOĞLU
18.11.2011
|
| |
|
Ozan Talat Kurtoğlu
|
Deli Gönül
Uçmak ister deli gönül
Kanatlanıp sevda yoluna
Sevip sevilmek ister gönül
Nerde imkansız varsa
Coşmak ister deli gönül
Sınırsız ve hesapsızca
Bazen de ağlamak gelir
Ta içten hıçkıra hıçkıra
Yaşamak ister deli gönül
Sevdiğiyle bir ömür boyu
Vurmak ister gönül
Tam onikiden mutluluğu
|
| |
|
Mehmet Bayram Amasya
|
Söyle Sevgilim
Çok gördün sevdamı terk edip gittin
Mutlumusun
bensiz söyle sevgilim
Yok oldu hayalim dünyamı yıktın
Mutlumusun bensiz söyle sevgilim.
Ellerim boş kaldı geceler soğuk
İçerim yanıyor yüreğim buruk
Yüzüm gülmez oldu gözlerim donuk
Mutlumusun bensiz söyle sevgilim.
İnanmıştım sana gönülden sevdim
Senden sonra artık bitmez ki derdim
Seninle ağladım seninle güldüm
Mutlumusun bensiz söyle sevgilim.
Sürmedi sevdamız bıraktın yarım
Düşürdün bu derde derman ararım
Eylenmez yar derdim sana yanarım
Mutlumusun bensiz söyle sevgilim.
KURTOĞLUYUM sözün gider gücüme
Sevme sende artık sevdiğim deme
Kapanmaz yareler vurdun sineme
Mutlumusun bensiz söyle sevgilim.
Aşık Talat KURTOĞLU
17.11.2011 |
| |
|
Ozan Talat Kurtoğlu
|
Sakarya Türküsü
İnsan bu, su misali, kıvrım kıvrım akar ya;
Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya.
Su iner yokuşlardan, hep basamak basamak;
Benimse alın yazım, yokuşlarda susamak.
Her şey akar, su, tarih, yıldız, insan ve fikir;
Oluklar çift; birinden nur akar; birinden kir.
Akışta demetlenmiş, büyük, küçük, kâinat;
Şu çıkan buluta bak, bu inen suya inat!
Fakat Sakarya başka, yokuş mu çıkıyor ne,
Kurşundan bir yük binmiş, köpükten gövdesine;
Çatlıyor, yırtınıyor yokuşu sökmek için.
Hey Sakarya, kim demiş suya vurulmaz perçin?
Rabbim isterse, sular büklüm büklüm burulur,
Sırtına Sakaryanın, Türk tarihi vurulur.
Eyvah, eyvah, Sakaryam, sana mı düştü bu yük?
Bu dâva hor, bu dâva öksüz, bu dâva büyük! ..
Ne ağır imtihandır, başındaki, Sakarya!
Binbir başlı kartalı nasıl taşır kanarya?
İnsandır sanıyordum mukaddes yüke hamal.
Hamallık ki, sonunda, ne rütbe var, ne de mal,
Yalnız acı bir lokma, zehirle pişmiş aştan;
Ve ayrılık, anneden, vatandan, arkadaştan.
Şimdi dövün Sakarya, dövünmek vakti bu ân;
Kehkeşanlara kaçmış eski güneşleri an!
Hani Yunus Emre ki, kıyında geziyordu;
Hani ardına çil çil kubbeler serpen ordu?
Nerede kardeşlerin, cömert Nil, yeşil Tuna;
Giden şanlı akıncı, ne gün döner yurduna?
Mermerlerin nabzında hâlâ çarpar mı tekbir?
Bulur mu deli rüzgâr o sedayı: Allah bir!
Bütün bunlar sendedir, bu girift bilmeceler;
Sakarya, kandillere katran döktü geceler.
Vicdan azabına eş, kayna kayna Sakarya,
Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya!
İnsan üç beş damla kan, ırmak üç beş damla su;
Bir hayata çattık ki, hayata kurmuş pusu.
Geldi ölümlü yalan, gitti ölümsüz gerçek;
Siz, hayat süren leşler, sizi kim diriltecek?
Kafdağını assalar, belki çeker de bir kıl!
Bu ifritten sualin, kılını çekmez akıl!
Sakarya, sâf çocuğu, mâsum Anadolunun,
Divanesi ikimiz kaldık Allah yolunun!
Sen ve ben, gözyaşiyle ıslanmış hamurdanız;
Rengimize baksınlar, kandan ve çamurdanız!
Akrebin kıskacında yoğurmuş bizi kader;
Aldırma, böyle gelmiş, bu dünya böyle gider!
Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz;
Sen kıvrıl, ben gideyim, Son Peygamber Kılavuz!
Yol onun, varlık onun, gerisi hep angarya;
Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk, Sakarya! ..
(1949) |
| |
|
Necip Fazıl Kısakürek
|
Kaldırımlar 1
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayâl görüyorum.
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.
İçimde damla damla bir korku birikiyor;
Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.
Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.
Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!
Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!
Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
İki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.
Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;
Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.
Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim;
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!
Islak bir
yorgan
gibi, sımsıkı bürüneyim;
Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.
Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;
Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi.. |
| |
|
Necip Fazıl Kısakürek
|
Beklenen
Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
Yokluğunda buldum seni;
Bırak vehmimde gölgeni
Gelme, artık neye yarar?
|
| |
|
Necip Fazıl Kısakürek
|
Bir Allah
İncitme dünyada sakın bir canı
Sanada bu canı veren bir allah
Bu dünya geçici bilesin fani
Ezelden dünyayı kuran bir allah.
Kudretin sahibi yoktan var eden
Yaradan aşkına yansın bu beden
Karanlık gecede semaya giden
Gözle görünmezi gören bir allah.
Der KURTOĞLU turab özündür senin
Kayıp olur gider çekilir canın
Emri vaki olur biter zemanın
Ezeli ebedi duran bir allah.
Aşık Talat KURTOĞLU
21.13.2009
|
| |
|
Ozan Talat Kurtoğlu
|
GöNüL
Kalp dediğin kocaman ev;
Yarin sığmaz sanki bir dev,
Sevdiğini sınırsız sev;
Araya set germe GÖNÜL…
Virane kula diz çöküp,
Sevda duvarını söküp,
Kanlı gözyaşları döküp,
Aşkı sele verme GÖNÜL…
Sevgiyi her dem anarsın,
Gördüğünü yar sanarsın,
Meyil etme sen yanarsın,
Kora sofra serme GÖNÜL…
Yarim gizli gizli ağlar,
Erişilmez karlı dağlar,
Güz mü geldi hazan bağlar?
Gonca gülü derme GÖNÜL…
TÜRK kızının çatık kaşı,
Bal eder ağulu aşı,
Aştım deyip dağı taşı,
Varıp yare erme GÖNÜL…
Cankurt dürüst ol özünle,
Seyret alemi gözünle,
Meclislerde kem sözünle,
Hak dostunu yerme GÖNÜL…
|
| |
|
Can Kurt
|
Hayalmi gerçekmi?
İpek saçlarını elimle ördüm
Zülüf mü çiçek mi adını sen koy
Baktığım her yerde hep seni gördüm
Hayalmi gerçek mi adını sen koy
Ela gözlerine gözlerim deydi
Sonsuz bir deryaydı baş öne eydi
Ruhuma hükmeden o nasıl şeydi
Hayalmi gerçek mi adını sen koy
Varlığın gecemi yoksa tan mıydı?
Damarımda akan acep kan mıydı?
Bedenimde olan senden can mıydı?
Hayalmi gerçek mi adını sen koy.
Sevdamıza dair açan güllerin
Boynuma sarılan narin ellerin
Seviyorum diyen tatlı dillerin
Hayalmi gerçek mi adını sen koy.
Söz Ve Müzik
Hüseyin zarar |
| |
|
Hüseyin Zarar
|
Sen Giderken
Ha bu gün ha yarın derken,
Ömür tükendi beklerken,
Kavuşmayı arzularken,
Habersizce nasıl gittin
Vay.
Hep özlem dolu acılar,
Kıvrandırıyor sancılar,
Bak dostum oldu hancılar,
Düşünmeden sen giderken
Vay.
Bir parçamdın sen canımdan,
Kovsam gitmezdin yanımdan,
Alyuvar gibi kanımdan,
Ayrılmazdın sen severken
Vay.
Hep bir acı, hep gözyaşı,
Olduk ahududu kuşu,
Ne dir ki dilimin suçu,
Düşünmedin sen giderken
Vay.
Elim kolum bağlı kaldı,
Yüreğimi hicran sardı,
Bu aşktan bir yalan kaldı,
Habersizce sen giderken
Vay.
Kime diyeyim derdimi,
Kayıp ettim ben kendimi,
Bedenimden yüreğimi,
Söküp aldın sen giderken
Vay.
Ah mı aldım ben sevdamdan,
Çileler düşmez yakamdan,
Sürünür oldum kahrımdan,
Sebepsiz ce sen giderken
Vay.
M. ÇAL
|
| |
|
Muhammet Çal
|
Sensin
Yar kendi suçunu bende arama
Bu yükü omzuma bindiren sensin
Hiç çare olmadın gönül yarama
Aşkıma darbeyi indiren sensin
Daha düne kadar her an her vakit
Birlikte olmaya yapmıştık akit
Gözlerimde yoksan aklımdan çık git
Mıh gibi adını andıran sensin
Sevda dedin benim neyime gerek
Bir söz söylemedin gülümseyerek
Taş olsa dayanmaz gayrı bu yürek
Sevgimi nefrete döndüren sensin
Bazen sürünerek bazen koşarak
Dolandım peşinde dağlar aşarak
Ben geldikçe benden uzaklaşarak
Umudu hayali söndüren sensin
Seninle olmaktı bütün muradım
Dört duvar içinde çare aradım
Bekledim gelmedin bana bir adım
Rotayı hüsrana döndüren sensin
Seven sevdiğine ömrünü adar
Hayaliyle yatar düşünde tadar
Erişilmez oldun Erciyes kadar
Zemheriden beter donduran sensin
Başına gelmeyen beni kınıyor
Akan gözyaşımı huzur sanıyor
Boğuyor hıçkırık içim yanıyor
Ateşsiz dumansız yandıran sensin
O yüzden suçunu bana yükleme
Pişmanım deyipte umut bekleme
Bu dert yeter artık başka ekleme
Cansıla’yı böyle kandıran sensin...
|
| |
|
Hülya Büyüköner Cansıla
|
İşçi Marşı
Hava döndü işçiden işçiden esiyor yel
Dumanı dağıtacak yıldız-poyraz başladı
Bahar yakın demek ki mevsim böyle kışladı
Bu fırtına yarınki sütlimanlara bedel
..........
..........
|
| |
|
Can Yücel
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
Bugün 4 ziyaretçi (11 klik) kişi burdaydı! |
|
|
|
|
|
|
|
